El escritor Manuel Álvarez Torneiro (A Coruña, 1932) ha sido galardonado con el Premio Nacional de Poesía 2013 por Os ángulos da brasa (Tambo). El premio lo concede el Ministerio de Educación, Cultura y Deporte y está dotado con 20.000 euros. Este mismo poemario obtuvo el año pasado el Premio de la Crítica Literaria en gallego. Leer más Leer en gallego
Abril, poema incluido en Os ángulos da
brasa
Abril é penetrante ata drogar
a saúde que teño
a salvo nas palabras.
É fría, como un rancor, a auga
espida no meu rostro.
Agora estou durando espesamente.
A penuria levanta un alpendre de outono,
un circo de insufribles luminarias,
ofrece a súa maxia de cartón
es os tristes transformistas
que algunha noite cean un recordo
e unhas doses de calcio.
E pasan trens con vidros afumados,
con luces de sepelio, e soa
a canción onde ninguén
atopará acubillo.
Resiste aínda a muller da alcuza.
E os mortos fanse grandes,
entran a duras penas nalgún verso,
pechan o bulevar dalgunha aurora,
extravían un vulto mal atado
O fume fía os días do suburbio
e hai animais dobrados de fatiga
e a roupa sufrida que a suor embrutece,
o gasóleo dun luns iconoclasta;
e hai un destempo inmóbil e uns seos
vanamente esquecido.
Unha man amarela apaga o candelabro:
o que queda da tarde en esperpento.
Un sol sucumbe en ouro de holocausto.
E o mundo abre un hospital inútil
a onde levarán un neno roto
no infinito accidente deste tempo.
Abril son doce meses cada ano.
a saúde que teño
a salvo nas palabras.
É fría, como un rancor, a auga
espida no meu rostro.
Agora estou durando espesamente.
A penuria levanta un alpendre de outono,
un circo de insufribles luminarias,
ofrece a súa maxia de cartón
es os tristes transformistas
que algunha noite cean un recordo
e unhas doses de calcio.
E pasan trens con vidros afumados,
con luces de sepelio, e soa
a canción onde ninguén
atopará acubillo.
Resiste aínda a muller da alcuza.
E os mortos fanse grandes,
entran a duras penas nalgún verso,
pechan o bulevar dalgunha aurora,
extravían un vulto mal atado
O fume fía os días do suburbio
e hai animais dobrados de fatiga
e a roupa sufrida que a suor embrutece,
o gasóleo dun luns iconoclasta;
e hai un destempo inmóbil e uns seos
vanamente esquecido.
Unha man amarela apaga o candelabro:
o que queda da tarde en esperpento.
Un sol sucumbe en ouro de holocausto.
E o mundo abre un hospital inútil
a onde levarán un neno roto
no infinito accidente deste tempo.
Abril son doce meses cada ano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario